با اینکه تغییرات ژنتیکی باعث ابتلای افراد به بیماری لوپوس می‌شود، اما هنوز ژنی کشف نشده که مسئول بروز علائم بیماری لوپوس سیستمیک، لوپوس پوستی، یا لوپوس ارتیماتوز باشد.
لوپوس اریتماتوزیس سیستمیک، شایعترین نوع بیماری لوپوس است. بیماری خود ایمنی که در آن سلول‌های سیستم ایمنی اشتباهاً به بافت‌های خود حمله می‌کند و منجر به بروز التهاب و آسیب بافتی در ارگان‌های درگیر می‌شود. این بیماری می‌تواند بر روی مفاصل، پوست، مغز، ریه‌ها، کلیه‌ها و رگ‌های خونی تأثیر بگذارد و بیمار با علائمی مانند مفصل درد، حساسیت و راش های پوستی و مشکلات مربوط به ارگان های داخلی رو به رو شود.
این بیماری می‌تواند در افراد مختلف به صورت خفیف یا شدید بروز کند و علائم آن ممکن است به صورت ناگهانی تغییر کنند.
همین طور این بیماری در بین خانم های اسپانیایی، آسیایی و آمریکایی بومی بیشتر رایج است.
به عنوان مثال پردنیزولون که می تواند: برای دوره های کوتاه مدت عوارضی مانند پرده جنب( پلوریس) یا پریکاردی استفاده شود.
در حال حاضر هیچ راه درمان قطعی برای لوپوس وجود ندارد؛ اما افراد با کنترل علائم و دوران عود بیماری با تغییر سبک زندگی و مصرف دارو، می توانند این شرایط را کنترل کنند.
این مطالب صرفا جنبه آموزشی دارد و برای استفاده از آن لازم است با پزشک یا متخصص مربوطه مشورت کنید.محتوای درج شده در این سامانه، متناسب با قوانین جمهوری اسلامی ایران می باشد.
بیماری لوپوس به بافت مغز نیز آسیب می‌‌رساند. به همین دلیل بیماران از درد در ناحیه سر، گیجی و تغییر خلق و خو رنج می‌برند.
از زمان عود بیماری، علائم لوپوس هم ظاهر می شوند. پس از بازه هایی که بیماری عود می کند، بازه ای می رسد که هیچ علامتی در فرد مشاهده نمی شود.
دلایل زبانه کشیدن این بیماری از فردی به فرد دیگر، متفاوت است که شامل موارد زیر می شوند: قرار گرفتن در معرض نور خورشید
داروهای ضد مالاریا داروهایی هستند که معمولاً برای درمان مالاریا استفاده می‌شوند.
با توجه به چگونگی تاثیر لوپوس بر افراد، راه درمان هم متفاوت است. اگر فرد درمان نشود، دوران عود بیماری ممکن است نتایج مرگ بار به همراه داشته باشد.
بیو مارکرها در حقیقت پروتئین، آنتی بادی، ژنتیک و سایر عواملی هستند که به پزشک کمک می کنند تا تشخیص دهد بیماری لوپوس و لیزر که در بدن چه اتفاقی می افتد یا اینکه بدن چگونه به درمان واکنش نشان می دهد.
مشکلات خونی و عروقی: لوپوس ممکن است منجر به مشکلات خونی نظیر کاهش تعداد گلبول‌های قرمز و افزایش خطر خونریزی یا لخته شدن خون شود. همچنین در مواردی نیز التهاب رگ‌های خونی رخ می‌دهد.